Sara: Cultuurshock

11-10-2017

Na 8,5 u vliegen komen we vanochtend om 6:00 aan in Kenia, Nairobi airport. Om 7 uur vliegen we in 1,5 uur naar Entebbe in een klein vliegtuigje waar je twee aan twee zit. De vluchten verlopen snel en voor we het weten staan van om 8 u vanochtend buiten het vliegveld op Afrikaanse grond. Een vriendelijke man genaamd Elias staat met een bordje met onze namen buiten op ons te wachten. We stappen in een toyota SUV achtige bus en kijken onze ogen uit. Hij vertelt dat we zo’n 9 a 10 uur moeten rijden voor we in Soroti zijn. Na zo lang in het vliegtuig te hebben gezeten voelen we ons al niet fris maar als de zon begint te schijnen en we 9 uur lang in een auto zonder airco moeten zitten terwijl het buiten over de 30 graden is besluit ik te accepteren dat continu zweten nou eenmaal bij Afrika hoort. Ze kennen hier geen snelweg, het zijn 50km wegen binnen steden en 80 km buiten de steden maar 80 km/h rijden is echt niet te doen. Hoewel de wegen verhard zijn zitten er overal gaten en hobbels in de weg en rijden we denk ik gemiddeld zo’n 50 km/h. Het is chaos op de weg, overal rijden mensen in auto’s, op brommers (hele gezinnen op 1 brommer…) op fietsen met trossen bananen en sommige mensen lopen tussen de auto’s door. Mensen rijden op motoren en brommers meestal zonder helm. Er wordt aan een stuk door getoeterd. Als ik vraag waarom mensen zoveel toeteren vertelt Elias dat toeteren onder communiceren in het verkeer valt. Het betekent, ‘kijk uit’, ‘ik kom er aan’, ‘ik wil er langs’, ‘ik stop niet’, ‘ik steek nu over ‘, ‘ik ga nu invoegen’ etc. Als je naar rechts wilt doe je je knipperlicht aan, toeter je een keer en dan sla je ‘gewoon’ rechtsaf. Het is benauwd, er is veel stof en ik zie mensen op daken van auto’s mee rijden. Aan de kant van de wegen staan kraampjes, huisjes en lopen 100.000 mensen en kinderen rond met eten. Het krioelt van de mensen, ik kan het niet goed uitleggen op papier. Met name door de steden is de armoede goed zichtbaar. Kinderen spelen met fietsbanden of met de geitjes die rondlopen. Langs de wegen waar het dus zo mega druk is lopen kinderen naar het lijkt zonder toezicht rond.

Als we ergens in de hoofdstad Kampala gaan stoppen om geld te pinnen, water te kopen en naar de wc te gaan worden we voor de parkeerplaats aangehouden(dit gebeurd bij elke auto). De politieagent (ik denk een 18 jarige jongen die graatmager is) maakt de deur van de bijrijderskant open(waar ik zit) en kijkt even in de auto, dan mogen we door rijden de parkeerplek op. We pinnen allemaal 900.000 Oegandese shillings (209 euro) en gaan richting de supermarkt. Als we de supermarkt inlopen worden we wederom aangehouden en wordt onze tas gecontroleerd, dit duurt ongeveer 5 seconden, ze maken de tas open, werpen een blik en dan mag je doorlopen. We rekenen af, krijgen een bonnetje en worden 10 meter later weer aangehouden om het bonnetje te laten zien en onze gekochte waterfles waarna er een handtekening op de bon wordt gezet. Dit is om te voorkomen dat je iets steelt. Een fles gekoeld water van 1,5 liter kost omgerekend ongeveer 25 eurocent.

Benzine kost 3200 UGX per liter. Dit is omgerekend 0,74 cent. Volgens Elias zijn de prijzen van benzine in Oeganda heel hoog, veel hoger dan in Kenia bijvoorbeeld.

Tegen 17:00 komen we aan in Soroti. De bevolking is hier minder arm dan in de steden als ik het zo zie. Langs de wegen lopen veel jonge mensen in uniform, de scholen zijn net uit en de studenten lopen naar huis. De mensen kijken hier vrolijker dan in de steden waar we door heen zijn gereden.

Els vangt ons op en laat ons ons huisje zien. Het is luxer dan we hadden verwacht. We hebben een keukentje, badkamer en twee slaapkamers. Na wat geklets neemt ze ons mee de compound op waar de weeskinderen worden verzorgd. Hier kunnen we mee eten. Onze borden staan al klaar en we besluiten dit mee te nemen naar ons huisje. We eten rijst met droge, keiharde kip in bouillon gekookt. We willen alle drie niet zeuren en concluderen dat de rijst best wel lekker is.

’s Avonds gaan we water halen in het gebouw waar de kindjes ook logeren en waar een aantal meiden voor de kinderen zorgen. Hier is de wifi verbinding het beste dus ik ga even zitten en gelijk komt er een kindje op krukken naar me toe. Hij drukt met z’n vingers op mn telefoon en ik laat hem door m’n foto’s swipen. Samen maken we een foto en gelijk komen er nog 2 kindjes kijken die ook op de foto willen. Als ik een meisje zie met een baby vraag ik of ik haar even mag vasthouden. Ze heet Rose en haar moeder is overleden tijdens de bevalling. Na de lach van het jongetje met krukken en het vasthouden van Rose ben ik de lange reis spontaan vergeten. De hele dag heb ik gedacht aan thuis, getwijfeld of ik hier wel 4 maanden kan volhouden maar na vanavond weet ik zeker dat dat gaat lukken. Wat een ervaring, wat een cultuurshock wat een totaal andere wereld en wat is het hier prachtig mooi.

Maandag beginnen we met werken en rouleren we op drie locaties. In amecet, op de compound waar we ook verblijven is het weeshuis met kindjes, prematuur tot aan kleuters. Dan is er het regionale ziekenhuis in het dorp, dit is van de overheid. Volgens Els is dit de heftigste plek om te werken en is armoede hier goed zichtbaar. Daarnaast gaan we werken in een privé ziekenhuis, waar we zelf eventueel ook naar toe kunnen als we ziek worden.

12-10-2017

9:45 Wakker, koud drupje water over me heen dat ik toch het idee heb dat ik aan het douchen ben geweest en de lange rok gaat aan. Wat is het lekker wakker worden als het buiten warm is en de zon begint te schijnen. Ik wilde wat leuke foto’s maken en ik besluit de straat even op te lopen om wat plaatjes te schieten zodat ik het thuisfront een indruk kan geven van hoe het hier eruit ziet op straat. Ik zie en busje aankomen met mensen erop en ik maak een foto van hen. Ik zwaai uit beleefdheid maar dat had ik beter niet kunnen doen. Het busje doet z’n knipperlicht aan, toetert een keer een slaat zonder te kijken direct af de weg over richting mij. Ik schrik me rot en zet het op een lopen, snel de compound weer op. Het busje is zo hoog met mensen van alle mensen van de compound moeten lachen omdat ze gezien hebben hoe de bus stapte en ik in paniek terug kwam rennen. Zwaaien betekent blijkbaar eerder iets van hallo neem me mee op je bus dan dat het gedag zeggen is. Ik zwaai voorlopig niet meer😊