Esther: How we survive
14 november 2017 - Soroti, Oeganda
Yoga!
Yoga, dé groet is Ateso, de lokale taal van dit gebied.
Vandaag is het alweer 5 weken geleden dat we uit Nederland zijn vertrokken. Natuurlijk missen we onze lieve familie en vrienden. Gelukkig zijn de mensen hier enorm vriendelijk en zijn ze altijd bereid tot een praatje. Wat we totaal niet missen aan Nederland:
- Het weer; het is hier meestal rond de 28 graden met een heerlijk zonnetje!
- Onze winterjas; heerlijk, elke dag zonder jas, korte mouwen en een rok (want ja, we mogen niet met onze short naar buiten)
- Stress; Oeganda is no stress at all
- Fruit en groenten; en dan vooral de bananen, ik heb nog nooit zulke zoete bananen als hier gegeten.
Inmiddels zijn we ook al gebombardeerd in het Afrikaanse leven. Op het moment dat ik dit schrijf zitten we al de 4e dag zonder stroom. Gelukkig is er in het opvanghuis zonne-energie, waardoor we onze telefoon en laptop kunnen opladen in dat huis en hebben we daardoor gewoon internet. Tenminste… Tot de zon ondergaat. Aangezien de zonne-energie massaal gebruikt wordt door alle stafleden en de zon om 18:30 onder gaat, is de energie meestal rond 19:00 op en zitten we in een pikdonker huis zonder internet. Vaak liggen we daarom om 21:00 al in bed en worden we standaard om 7:00 ’s ochtends wakker, iets wat we in Nederland nooit zouden doen. De gezellige avonden in Nederland en het kunnen uitslapen tot 10:00 missen we dus wel een beetje.
Naast het geen stroom hebben is vandaag ook het water ermee opgehouden. We hebben in ons huisje nu nog een reservevoorraad (lees: watertank van het regenwater), maar als dat op is kunnen we dus ook niet meer douchen of afwassen.
Een paar weken geleden kregen we de schrik van ons leven. Lisanne en Sara hadden koffiefilters en een trechter meegenomen, zodat we lekker koffie kunnen zetten. Dat was maar goed ook, want er is hier nergens een koffiezetapparaat, of iets wat er op lijkt, te vinden. De koffie was na een week al op, maar gelukkig konden we hier goede gemalen koffiebonen krijgen. Echter ontdekte we dat de koffiefilters iets sneller op waren dan verwacht, dus moesten we op zoek naar nieuwe. Maar nu komt het; in geen enkele supermarkt was een koffiefilter te vinden. Langzaamaan werden we allemaal gestresst, en hoe minder koffiefilters er waren, hoe minder gezellig het werd (grapje natuurlijk 😉). Opeens kwamen we op een geniaal idee; in Soroti zijn overal naaisters te vinden. Dus zijn wij met een koffiefilter en 3 schone, nieuwe zakdoeken naar de naaister gegaan en heeft deze voor ons 3 mooie koffiefilters gemaakt (zie foto). We zijn gered!
Ondertussen maken we hier veel Oegandese vrienden; Grace, Gift, Joy, Faith en Peace.
Toen we net in Oeganda waren hadden we soms nog wat moeite met het invullen van onze vrije tijd, maar alles went. We hebben een ideaal zwembad ontdekt waar we vaak als enige zijn, soms met wat Amerikaanse vrienden. Verder hebben we een favoriete spot in de town, cafe Canunu’s. En thuis kijken we series en films die we hier voor 25 cent per seizoen of film gekocht hebben in de videostore.
Dan zal ik nog wat vertellen over mijn stage. Inmiddels zit ik in week 2 van mijn volgende stageplek. Ik heb Lisanne opgevolgd en loop dus nu in Western Division, een health center van de overheid. Omdat ik van Lisanne had gehoord dat er daar meer te doen is dan op mijn 1e stageplek, zag ik hier enorm naar uit. De eerste week begon ik op de Maternity. Hier komen zwangere vrouwen voor controle, moeders met kinderen die gevaccineerd moesten worden en vrouwen voor anticonceptie. De eerste dag heb ik in totaal 2 zwangere vrouwen gezien en 1 moeder. Toen ik thuis kwam bleek dat dit kwam doordat er rellen waren in Soroti, waarbij ook met traangas werd gespoten en schoten gelost werden. Mensen durfden daarom niet meer over straat. Ook de volgende dag had dit nog een nasleep en resulteerde in nog een rustige dag. Gelukkig kon ik het goed vinden met de verloskundige en was het desondanks heel gezellig. De volgende dag was het al een stuk drukker.
Na maternity ben ik naar de OPD gegaan. Hier was echter ook niet veel te doen. Dit had verschillende redenen. Ten eerste kwam dit doordat de dokters staken. Ze staken omdat ze te weinig verdienen en ze vinden dat de omstandigheden niet goed zijn. De tweede reden is dat veel medicijnen op zijn, waardoor mensen dus met lege handen naar huis worden gestuurd of aangeraden worden om de medicijnen zelf te kopen in een apotheek. Dit is voor veel mensen te duur. In het health center krijgen ze de medicijnen gratis. Doordat veel medicijnen op waren, konden veel injecties ook niet gegeven worden, wat een taak van de verpleegkundigen is. Al met al heb ik het dus nog niet echt getroffen op deze plek qua hectiek. Maar volgende week komen er weer nieuwe medicijnen, en volgens de hoofdzuster weet iedereen in de omgeving van het ziekenhuis dat ook, waardoor de verwachting is dat er volgende week massa’s mensen komen voor injecties en medicijnen. Ik ben benieuwd!
Yoga, dé groet is Ateso, de lokale taal van dit gebied.
Vandaag is het alweer 5 weken geleden dat we uit Nederland zijn vertrokken. Natuurlijk missen we onze lieve familie en vrienden. Gelukkig zijn de mensen hier enorm vriendelijk en zijn ze altijd bereid tot een praatje. Wat we totaal niet missen aan Nederland:
- Het weer; het is hier meestal rond de 28 graden met een heerlijk zonnetje!
- Onze winterjas; heerlijk, elke dag zonder jas, korte mouwen en een rok (want ja, we mogen niet met onze short naar buiten)
- Stress; Oeganda is no stress at all
- Fruit en groenten; en dan vooral de bananen, ik heb nog nooit zulke zoete bananen als hier gegeten.
Inmiddels zijn we ook al gebombardeerd in het Afrikaanse leven. Op het moment dat ik dit schrijf zitten we al de 4e dag zonder stroom. Gelukkig is er in het opvanghuis zonne-energie, waardoor we onze telefoon en laptop kunnen opladen in dat huis en hebben we daardoor gewoon internet. Tenminste… Tot de zon ondergaat. Aangezien de zonne-energie massaal gebruikt wordt door alle stafleden en de zon om 18:30 onder gaat, is de energie meestal rond 19:00 op en zitten we in een pikdonker huis zonder internet. Vaak liggen we daarom om 21:00 al in bed en worden we standaard om 7:00 ’s ochtends wakker, iets wat we in Nederland nooit zouden doen. De gezellige avonden in Nederland en het kunnen uitslapen tot 10:00 missen we dus wel een beetje.
Naast het geen stroom hebben is vandaag ook het water ermee opgehouden. We hebben in ons huisje nu nog een reservevoorraad (lees: watertank van het regenwater), maar als dat op is kunnen we dus ook niet meer douchen of afwassen.
Een paar weken geleden kregen we de schrik van ons leven. Lisanne en Sara hadden koffiefilters en een trechter meegenomen, zodat we lekker koffie kunnen zetten. Dat was maar goed ook, want er is hier nergens een koffiezetapparaat, of iets wat er op lijkt, te vinden. De koffie was na een week al op, maar gelukkig konden we hier goede gemalen koffiebonen krijgen. Echter ontdekte we dat de koffiefilters iets sneller op waren dan verwacht, dus moesten we op zoek naar nieuwe. Maar nu komt het; in geen enkele supermarkt was een koffiefilter te vinden. Langzaamaan werden we allemaal gestresst, en hoe minder koffiefilters er waren, hoe minder gezellig het werd (grapje natuurlijk 😉). Opeens kwamen we op een geniaal idee; in Soroti zijn overal naaisters te vinden. Dus zijn wij met een koffiefilter en 3 schone, nieuwe zakdoeken naar de naaister gegaan en heeft deze voor ons 3 mooie koffiefilters gemaakt (zie foto). We zijn gered!
Ondertussen maken we hier veel Oegandese vrienden; Grace, Gift, Joy, Faith en Peace.
Toen we net in Oeganda waren hadden we soms nog wat moeite met het invullen van onze vrije tijd, maar alles went. We hebben een ideaal zwembad ontdekt waar we vaak als enige zijn, soms met wat Amerikaanse vrienden. Verder hebben we een favoriete spot in de town, cafe Canunu’s. En thuis kijken we series en films die we hier voor 25 cent per seizoen of film gekocht hebben in de videostore.
Dan zal ik nog wat vertellen over mijn stage. Inmiddels zit ik in week 2 van mijn volgende stageplek. Ik heb Lisanne opgevolgd en loop dus nu in Western Division, een health center van de overheid. Omdat ik van Lisanne had gehoord dat er daar meer te doen is dan op mijn 1e stageplek, zag ik hier enorm naar uit. De eerste week begon ik op de Maternity. Hier komen zwangere vrouwen voor controle, moeders met kinderen die gevaccineerd moesten worden en vrouwen voor anticonceptie. De eerste dag heb ik in totaal 2 zwangere vrouwen gezien en 1 moeder. Toen ik thuis kwam bleek dat dit kwam doordat er rellen waren in Soroti, waarbij ook met traangas werd gespoten en schoten gelost werden. Mensen durfden daarom niet meer over straat. Ook de volgende dag had dit nog een nasleep en resulteerde in nog een rustige dag. Gelukkig kon ik het goed vinden met de verloskundige en was het desondanks heel gezellig. De volgende dag was het al een stuk drukker.
Na maternity ben ik naar de OPD gegaan. Hier was echter ook niet veel te doen. Dit had verschillende redenen. Ten eerste kwam dit doordat de dokters staken. Ze staken omdat ze te weinig verdienen en ze vinden dat de omstandigheden niet goed zijn. De tweede reden is dat veel medicijnen op zijn, waardoor mensen dus met lege handen naar huis worden gestuurd of aangeraden worden om de medicijnen zelf te kopen in een apotheek. Dit is voor veel mensen te duur. In het health center krijgen ze de medicijnen gratis. Doordat veel medicijnen op waren, konden veel injecties ook niet gegeven worden, wat een taak van de verpleegkundigen is. Al met al heb ik het dus nog niet echt getroffen op deze plek qua hectiek. Maar volgende week komen er weer nieuwe medicijnen, en volgens de hoofdzuster weet iedereen in de omgeving van het ziekenhuis dat ook, waardoor de verwachting is dat er volgende week massa’s mensen komen voor injecties en medicijnen. Ik ben benieuwd!
Volgende week wordt vast zo'n volle, bruisende, hectische week waar je al die tijd al naar verlangt!
Veel plezier verder hoor en af en toe sterkte gewenst